Niewidzialne Bariery - Rozdział 18

Po wyjściu z budynku szpitala, Hermiona znalazła się w samym środku, spowitego śniegiem i pełnego zgiełku, Londynu. Silne powiewy mroźnego wiatru wplątywały płatki śniegu w jej nieokiełznane włosy, a chłód z każdą chwilą coraz bardziej zabarwiał jej policzki na bladoczerwony kolor.

Biały puch, który w czasach dzieciństwa kojarzył jej się z rodzinnymi świętami i wspaniałą zabawą, teraz przywodził jedynie na myśl przykre wspomnienia. Przed oczami cały czas tkwił jej obraz Hogwartu, uśpionego jakby w zimowym śnie, przykrytego śnieżną pierzyną i odznaczającego się wyraźnie na tle wszechobecnej bieli.     

Z racji tego, że zima nie wydawała się szybko opuszczać miasta, podobne widoki stały się dla Hermiony codziennością. Wszystko wskazywało na to, że będą one ją prześladować jeszcze co najmniej do końca lutego.

Dwa tygodnie

Postronnej osobie, zapytanej losowo na ulicy, trudno byłoby jednoznacznie określić, czy jest to okres długi czy krótki. Dla Hermiony jednak zawsze wydawał się on być bardzo małą jednostką czasu. Podczas całego swojego życia do każdego ważniejszego wydarzenia przygotowywała się już na długie miesiące przed jego terminem. Materiał na każdy egzamin miała opracowany już wiele tygodni przed nim. Wszystko dopinała na ostatni guzik maksymalnie miesiąc przed.

Co więc teraz się stało, że od prawdopodobnie najtrudniejszego wyzwania w życiu dzieliły ją zaledwie dwa tygodnie, a ona nie była na to przygotowana nawet w najmniejszym stopniu?

Żeby tego było mało, sama nie wiedziała nawet, jak właściwie powinna nazwać to, co czekało ją za te kilkanaście dni. Pierwsza myśl, jaka przyszła jej do głowy, nazwała to po prostu końcem. Kobieta jednak szybko odgoniła ją, nie chcąc, by negatywny wydźwięk tego słowa, przypominał jej o swoich największych obawach.

Magiczna śpiączka

Był to niewątpliwie koniec pewnego rozdziału w jej życiu, ale nie chciała tak na to patrzeć. Wolała myśleć o tym, jako o ostatnim kroku potrzebnym do rozpoczęcia zupełnie nowego życiowego etapu. Jak dotychczas, każdy koniec był dla niej zawsze jednocześnie początkiem czegoś nowego. Jej największą obawą było jednak to, że w tym razem koniec może okazać się definitywny.

Niezależnie od tego, jak bardzo oddalała od siebie podobne myśli, rozsądek podpowiadał jej, że nie powinna ignorować tej możliwości. Doktor Merhover dała jej jasno do zrozumienia, że istnieje tylko jedna możliwość, która jest w stanie uwolnić ją od choroby. Ona jednak odrzuciła ją i teraz musiała liczyć się z konsekwencjami tej decyzji.

Gdy tylko jej emocjonalnej części udawało się dojść do głosu, Hermiona chciała zamknąć się w swoich czterech ścianach, dać upust rozpaczy i nie wychodzić z łóżka aż do ostatniej chwili. Przez większość jednak czasu, pragmatyczny umył dawał radę trzymać te myśli na bezpieczną odległość od podejmowania jakichkolwiek decyzji.

Wiedziała, że jej czas może się zbliżać. Bolesnym tego przypomnieniem była każda nieudana próba użycia magii lub ból, który z coraz większą częstotliwością, paraliżował jej ciało.  Nie miała już na to jednak żadnego wpływu. Mimo, że serce chciało, by opłakiwała to, co nie jest on niej zależne, Granger wiedziała, że w niczym jej to nie pomoże.

Istniały jednak sprawy i mniejsze problemy, które nadal mogła rozwiązać. Okres próby zbliżał się nieubłaganie, a ona chciała podejść do niego tak, jakby jej najgorsze obawy miały się spełnić. Wiedziała, że nie mogła pozostawić po sobie żadnych niepokończonych spraw. Zamierzała przygotować się tak, jakby tego dwudziestego czwartego lutego świat miał się dla niej skończyć.

W obawie o to, by wszystko zostało zrobione na czas, Hermiona zamierzała dokładnie zaplanować każdy dzień i każdą godzinę. Przyszedł dla niej czas dyscypliny i wyrzeczeń. Niektóre wyzwania, z którymi będzie się musiała w najbliższym czasie zmierzyć, od tygodni były przez nią przesuwane i omijane.

Teraz przyszedł czas również na nie…

Niezależnie od tego, jak nieprzyjemne by nie były,  Hermiona była zdecydowana.

***

Po powrocie do mieszkania, Granger niemalże od razu zabrała się do pracy. Wyciągnęła z szuflady czysty pergamin i sięgnęła po swoje ulubione pióro. Wyraźnymi dużymi literami nakreśliła nagłówek i zabrała się do sporządzania listy.

Po wypisaniu na niej kilku pozycji, odłożyła jednak pióro i oparła głowę na dłoni. Zdała sobie sprawę, że po raz kolejny próbuje oszukiwać sama siebie. Pozycje wypunktowane przez nią na kartce, były błahe i nieistotnie. Stanowiły jedynie objaw tego, że jej uparta podświadomość wciąż starała się za wszelką cenę odwrócić jej uwagę od rzeczy naprawdę ważnych.

Gryfońska odwaga – pomyślała z małą nutą rozbawienia.

Zgniotła kartkę i rzuciła ją w kąt pokoju. Sięgnęła po kolejną i powtórzyła na niej pierwsze dwie czynności. Gdy jednak przyszło do spisywania samych zadań, zatrzymała się na chwilę.

Musiała poświęcić moment na to, by zdefiniować, co w obecnej chwili jest dla niej najważniejsze.

Musisz w końcu spotkać się z Severusem – podpowiedziały jej chórem wszystkie części serca i umysłu.

Musisz powiedzieć mu prawdę – dodał już sam głos zdrowego rozsądku.

Miło wiedzieć, że choć w jednej sprawie wszystko we mnie jest zgodne – pomyślała.

A co jeśli on znów potraktuje cię tak jak… - jej obawa przed odrzuceniem odezwała się z lekkim opóźnieniem.

- Och, zamknij się – Mruknęła zirytowana Hermiona, po czym zanurzyła pióro w atramencie i zapisała pierwszy podpunkt na pergaminie.

Jej skrzywdzonych uczuć nikt nie pytał tu o zdanie. One, wraz z dziecinnymi obawami i naiwnymi nadziejami, powinny zostać na te dwa tygodnie całkowite pozbawione głosu.

Gdy tylko ta myśl przeleciała przez jej drogę, Hermionie wydawało się, że mogła niemalże usłyszeć swoją oburzoną uczuciową stronę, zagłuszaną przez wiwaty i zadowolone oklaski zdrowego rozsądku.

Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem i wróciła do pisania. Kolejne na liście znalazły się: rozmowa z Ginny oraz przekazanie jej wszystkich swoich notatek, spakowanie rzeczy, które będą jej niezbędne w szpitalu, kupienie ubrań ciążowych i rzeczy dla dziecka, odwiedzenie grobu rodziców i zabezpieczenie mieszkania zaklęciami przeciwwłamaniowymi.

Zastanawiała się jeszcze nad innymi rzeczami, które mogą okazać się konieczne. Po chwili namysłu dopisała do listy również sporządzenie testamentu. Nie chciała nawet o tym myśleć, ale perspektywa tego, że w razie jej śmierci, pieniądze trafiłyby do członków jej dalszej rodziny lub którejś z nieznośnych kuzynek, które już w dzieciństwie okrzyknęły ją nienormalną, dała jej motywację do wpisania również tego zadania na listę.

Miała nadzieję, że Severus weźmie odpowiedzialność za swoje czyny i w razie najgorszego zaopiekuje się ich dzieckiem. Nie mogła być jednak tego pewna, więc ustawiła ten podpunkt na samym końcu listy.

Kolejną rzeczą, która wciąż ją martwiła, była kwestia zachowania całej sprawy w tajemnicy. Nie chciała, by przez gadulstwo kogoś ze szpitalnego personelu, jej choroba znalazła się na pierwszych stronach Proroka Codziennego i innych głodnych sensacji brukowców. Po zastanowieniu się nad tym zagadnieniem, doszła jednak do wniosku, że dokonanie tego, byłoby równie trudne i graniczące z cudem co to, że zdąży do końca tygodnia wytrzasnąć skądś gotowe i działające antidotum.

Może to i dobrze, że nie będę przynajmniej musiała tego wszystkiego oglądać? – pomyślała i wróciła do pisania.

Uszeregowała podpunkty tak, by ich kolejność była jak najbardziej logiczna. Zdawała sobie sprawę z tego, że każdego dnia jej stan może pogorszyć się, a ona będzie mogła zostać zmuszona, do wcześniejszego udania się do szpitala.

Już teraz balansowała na krawędzi. Profesor Merhover chciała wprowadzić ją w śpiączkę najlepiej już następnego dnia. To, że udało jej się wynegocjować aż dwa tygodnie przesunięcia, było niemalże cudem. Szły za tym jednak spore zagrożenia i stara magomedyczka ostrzegła ją, że może nie dać rady, nawet z pomocą drugiej osoby.

Wszystko wskazywało na to, że staruszka wciąż nie była świadoma sytuacji, jaka panowała w życiu Hermiony, ale za względu na to, że fakt ten działał na jej korzyść, dziewczyna po raz kolejny nie raczyła wyprowadzić ją z błędu.

Ustawiła dalsze pozycje tak, by wszystkie obowiązki, które musiała wykonać osobiście poza szpitalem, znalazły się na samym początku.

Zakupy na pokątnej i pakowanie wylądowały na samym szczycie listy, a na końcu…

No tak, najlepsze musi zawsze zostać na koniec – pomyślała i pokiwała z niedowierzaniem i lekkim rozbawieniem, pomieszanym z dezaprobatą dla samej siebie.

Po skończonej pracy, popatrzyła na listę z zadowoleniem. Wszystko wydawało się łączyć w spójną całość. Hermiona nabrała nadzieję na to, że uda jej się zdążyć w terminie. Odłożyła pióro i wygładziła pergamin. Utkwiła w nim ostatnie krótkie spojrzenie, po czym odeszła w kierunku wyjścia.

***

Ciężkie mahoniowe drzwi trzasnęły z hukiem o ścianę. W ciemnym pomieszczeniu jeszcze przez chwilę odbijał się głośny dźwięk drewna, uderzającego o ścianę. Zza drzwi wyłonił się ciemny, odziany w czerń, kształt.

Severus Snape wkroczył do swojego gabinetu i bystrym spojrzeniem objął całe jego wnętrze. Od ostatniego incydentu z nieznajomym patronusem, który dwa dni wcześniej wtargnął do jego prywatnych kwater, mężczyzna wrócił do dawnych nawyków i dobrze sobie znanej szpiegowskiej ostrożności.

Mimo tego, że wciąż rozważał zwykły uczniowski wybryk za jedną z możliwych powodów całego tego zamieszania, podświadomie czuł, że może mieć to coś wspólnego z prześladującym go nieustannie od tygodni przeczuciem, że za jego plecami dzieje się coś bardzo złego. Po dokładnym przeanalizowaniu całej sprawy i pozbyciu się idiotycznych sentymentów doszedł do wniosku, że sprawa może być poważniejsza, niż mu się wcześniej zdawało.

Co prawda, ów dziwny magiczny posłaniec nie przyszedł, by przekazać mu groźby lub słowa szantażu. Mimo to sama jego obecność była na tyle niepokojąca, że Severus nie mógł tak po prostu jej zignorować. Zdawał sobie sprawę z tego, że przez bariery zamku nie był w stanie przedrzeć się z poza niego żaden patronus, o ile jego nie właściciel wpisany nie był do ich zabezpieczeń.

O ile uczeń mógł być pierwszą logiczną odpowiedzią na to pytanie, prawda była taka, że mało który z nich był na tyle silny, by samodzielnie wykonać tak złożone i skomplikowane zaklęcie. Jeśli chodzi o listę osób na stałe wpisanych w szkolne zaklęcia ochronne, nie była długa, a żadna z osób, która się tam znajdowała, nie była mu obca.

Formy ich magicznych posłańców w sporej części znał. Niemalże każdy z nich brał udział w wojnie, gdzie były one częstymi nośnikami informacji między członkami Zakonu Feniksa. W powietrzu wciąż wisiało pytanie - Jeśli nie był to uczeń, ani ktoś z zaufanego kręgu członków Zakonu, to kto?

Do głowy przychodziły mu jedynie najgorsze z odpowiedzi. Wiedział o wielu osobach, które mogły życzyć mu śmierci. Pomimo tego, że wszyscy śmierciożercy pozamykani zostali w Azkabanie półtora roku wcześniej, ich dzieci lub członkowie dalszej rodziny mogli wciąż obrać go na celownik. Do listy potencjalnych podejrzanych dochodziły również wszystkie osoby, które za śmierć swoich bliskich, obwiniać mogły właśnie jego.

Nie chcąc niepokoić profesor McGonagall, wstrzymał się z informowaniem jej o swoich przypuszczeniach. Od dwóch dni prowadził ciche dochodzenie. Sprawdzał wszystkie szkolne zabezpieczenia i zaklęcia ochronne, chcąc wykluczyć ewidentny udział osób trzecich. Bariery Hogwartu pozostawały nienaruszone, co jednak nie wykluczało do końca tego, że komuś nie udało się przez nie przedostać.

Ten tajemniczy patronus mógł być niemą groźbą. Jeśli ktoś był w stanie pokonać te bariery bez uszkadzania ich, mógł równie dobrze sam się przez nie przedostać, wtargnąć niezauważenie na teren szkoły i wyrządzić krzywdę ludziom, którzy się w nim znajdują.

Na samą tę myśl Severus poczuł, że dreszcz przeszedł przez jego ciało.

Coś takiego mogłoby być naprawdę tragiczne w skutkach.

Im głębiej szedł tym tokiem myślenia, tym więcej luk widział jednak w tej teorii. Kim musiałby być ów czarodziej, jeśli był w stanie pokonać jedne z najpotężniejszych zaklęć obronnych w całym czarodziejskim świecie? Kim musiała być ta osoba, skoro udało jej się coś, czego nie potrafił dokonać sam Czarny Pan?

Jeśli rzeczywiście był tak potężny i zdeterminowany, by wedrzeć się do szkoły, to czemu wciąż się w niej nie pojawił. Co najmniej jeden element tej układanki musiał nie pasować do reszty...

Skoro miałby tak mściwe zamiary, to czemu jego patronus przybrałby formę tak… łagodną i spokojną…

Wrócił pamięcią do tamtej chwili. Przed oczami wyobraźni stanął mu znów ten sam lśniący nietoperz. Gdy wspomnienie wyostrzyło się nieco, Severus spojrzał prosto w duże i głębokie oczy zwierzęcia. Mimo chłodnej barwy, którą emanowało całe jego ciało, oczy wydawały się być niemalże… ciepłe?

Ich kształt i ekspresywność wydawały mu się znajome. Było w nich coś takiego, co sprawiło, że jego serce mimowolnie przyspieszyło.

Mężczyzna wiedział co było powodem tego odruchu. Podobieństwo oczu mglistego nietoperza i pewnej brązowowłosej czarownicy, było aż nazbyt wyraźnie. To jednak nie mogła być prawda. Patronus Hermiony nigdy nie przybierał takiej formy... 

Czy magiczny świat nie znał jednak przypadków, w których dochodziło do zmian postaci patronusów? - odezwał się cichy głos w jego głowie.

Teoretycznie do zajścia takiej metamorfozy potrzeba tak niewiele...

Gdy jego myśli zaczęły zmierzać dalej w tym kierunku, Severus poczul, że coś odciąga go z powrotem do rzeczywistości. Poczuł uczucie mocnego deja vu. Przed oczami stanął mu po raz widok, który nieustannie prześladował go już od ponad roku... Widok, od którego rozpoczął się powolny upadek wszystkiego, co udało mu się zbudować u boku Hermiony Granger. 

Jak mógł podejrzewać coś takiego w obliczu tego, co właśnie miał przed oczami. Po raz kolejny poczuł, że gdy wtedy poległ i zawiódł jedyną osobę, której na nim na prawdę zależało, stracił prawo do snucia takich domysłów. Czuł, że nie miał prawa podejrzewać tego, co podpowiadało mu po cichu serce.

Wiedział jednak, że nie spocznie, nim nie skonfrontuje swoich podejrzeń z prawdą. Prawda ta wbrew pozorom cały czas była na wyciągnięcie jego ręki. Pytanie brzmiało jednak, czy zdecyduje się po nią sięgnąć?