Niewidzialne Bariery - Rozdział 12

Zima zagościła w całym kraju na dobre. Od kilku dni śnieg zalegał już nie tylko na Hogwarckich błoniach. Chłodna zimowa aura dotarła również do Londynu, gdzie pokryte śniegiem zostały zarówno ulice mugolskiej części miasta, jak i ukryte poza zasięgiem wzroku, magiczne zakamarki.

Z okien szpitala św. Munga rozciągał się wyjątkowy widok. Wielkie ilości białego puchu pokrywały elewacje pobliskich budynków, tworząc w niektórych miejscach wymyślne rzeźby. Od czasu do czasu pojedyncze płatki osadzały się na szybach. Pielęgniarki z oddziału chorób dziecięcych powiększały je jednym ruchem różdżki, czym sprawiały ogromną frajdę najmłodszym podopiecznym placówki.

Ta miła odmiana była czymś, co pozwalało schorowanym pacjentom i ich zafrasowanym rodzinom na zajęcie się choć przez chwilę czymś innym niż tylko przykre myśli.

Hermiona nie była jednak jedną z tych osób. Biały puch, który oślepiał ją na każdym kroku, przywoływał jedynie wspomnienia z ostatnio odbytej wizyty w Hogwarcie. Gdy tak wpatrywała się w ten zimowy krajobraz, do głowy przyszła jej kolejna natrętna myśl.

Tak jak ja naruszyłam jego przestrzeń, tak on teraz gna za mną całą swoją lodowatą armię. Przysłał za mną cały ten przeklęty śnieg , by dręczył mnie na każdym kroku i upewniał się, że nie zaznam spokoju – Rzuciła ostatnie niechętne spojrzenie w stronę okna, po czym obróciła się i spojrzała na swój brzuch.

Na pierwszy rzut oka, dla nieuważnego obserwatora, jego minimalne zaokrąglenie nie wzbudziło by żadnych podejrzeń. Hermiona zdawała sobie jednak sprawę z tego, że ten komfort nie będzie jej towarzyszył na długo. Była to kwestia tygodnia lub dwóch, zanim uważne stare wiedźmy z oddziału opieki długoterminowej domyślą się prawdy i rozniosą gorące plotki po całym budynku.

Do tego oczywiście panna Granger dopuścić nie mogła. Postanowiła więc po chwili namysłu, że jest to ostatni tydzień, gdy pojawia się na oddziale. Nie wiedziała co dokładnie zrobi, ale pozostanie na obecnym stanowisku i wystawianie się na kontakt z tyloma osobami, nie wchodziły w żadnym wypadku w grę.

Nie mogła znieść myśli, że przez swoją nieuwagę jej tajemnica mogłaby zostać ujawniona. Istniałoby wtedy bardzo duże prawdopodobieństwo, że dobra nowina dotarłaby w krótkim czasie do Severusa, a to byłaby zdecydowanie najgorsza z rzeczy, która mogłaby jej się przydarzyć. Hermiona wiedziała doskonale, że gdyby dowiedział się prawdy z Proroka Codziennego, to stracił by do niej i tak już mierne resztki szacunku.

Jeśli już od kogoś miałby się dowiedzieć o dziecku, to mogła to być tylko ona sama. Ulotnienie się z oddziału i zaszycie gdzieś, gdzie nie będzie miała kontaktu z pacjentami, było jedynym wyjściem, jeśli chciała zatrzymać dla siebie przywilej do zdecydowania gdzie i kiedy powie Severusowi prawdę.

Czy chcę mu w ogóle o tym wszystkim powiedzieć?

To pytanie zadawała sobie dość często ostatnimi czasy, a odpowiedź zawsze brzmiała nie. Gdy leżąc wieczorami w łóżku przed snem, wyobrażała sobie jak taka rozmowa mogłaby wyglądać, zalewał ją głęboko zakorzeniony w niej strach przed ponownym odrzuceniem. Jej skrzywdzona część dumy opierała się i podpowiadała, że po tym wszystkim Snape zasłużył sobie na takie traktowanie, a ona nawet lepiej niż dobrze da sobie radę z byciem samotną matką.

Hermiona jednak wiedziała, że ten głos w jej głowie nie jest racjonalny, a ona nie mogła zgodzić się na to, by dziecko stało się narzędziem zemsty na dawnym partnerze. Nie była też typem osoby, która wybierała rzeczy, które są dla niej łatwe i przyjemne, zamiast tych, które są właściwe i moralnie dobre. Doszła do wniosku, że Severus ma prawo wiedzieć. Był tak samo ojcem tego maleństwa jak ona jego matką.

Czemu więc mężczyzna był wciąż nieświadomy całej sytuacji?

Pomimo podjęcia przez Hermiony decyzji o wyjawieniu mu prawdy, data na wypełnienie tego postanowienia, była cały czas przez nią przekładana. Kilkakrotnie w tym tygodniu siedziała już nad pergaminem, trzymając w dłoni nasączone atramentem pióro, jednak nie była w stanie napisać ani jednego słowa.

Wiedziała, że paraliżuje ją strach i tchórzostwo. Nienawidziła tego stanu. Nienawidziła takiego poczucia słabości i pokonania. Od kiedy tylko Tiara Przydziału wysłała ją do domu lwa, chełpiła się swoją odwagą. Wraz z Harrym i Ronem ryzykowała życiem i narażała się na niebezpieczeństwa. W imię przyjaźni i wyższych ideałów była w stanie poświęcić swoje życie, a to wszystko po to, by teraz nie potrafić wydobyć z siebie choć krzty odwagi na napisanie głupiego listu.

Gdzie podziała się twoja wielka gryfońska odwaga, o najmądrzejsza czarownico epoki!? – Drwiła z niej podświadomość.

Hermiona zacisnęła tylko zęby. Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy.

Ostatnie dwa miesiące przewróciły jej życie do góry nogami. Wszystko swoje zasady zaczęła łamać na porządku dziennym. Teraz, zamiast skupiać się na pracy i pomagać swoim podopiecznym, siedziała i użalała się nad sobą w pokoju dla personelu.

Choć jedną rzecz zrób dziś dobrze Granger, idź tam i przynajmniej jako magomedyczka daj z siebie wszystko. Jeszcze tylko w tym tygodniu masz na to szansę – Ta myśl dała jej tę ostateczną dawkę motywacji, której potrzebowała, by zebrać się w sobie i ruszyć do działania.

Otrząsnęła się ze swojego chwilowego otępienia, poprawiła szaty i przywdziała na twarz najbardziej przekonujący wymuszony uśmiech, jaki mogła z siebie wydobyć.

Była gotowa do wyjścia

***

Pracowała niestrudzenie już kilka godzin, do tego momentu wszystko wydawało się iść gładko i po jej myśli. Było to stosunkowo spokojne popołudnie, a na izbie przyjęć pojawiło się jedynie kilka osób. Hermiona mogła w spokoju skupić się na swoich stałych pacjentach. Wykonała już szczegółowy obchód niemalże wszystkich sal na swoim oddziale. Mimo że wciąż miała przed sobą kilka pacjentów do skontrolowania, to już miała uspokajające poczucie, że dobrze się dziś spisała.

Cieszyła się, bo poczuła coś, co myślała, że miesiąc temu utraciła. Była to prosta radość z tego, że jest tutaj na dyżurze i otaczają ją ludzie, którym może pomóc. Jej praca była dla niej zdecydowania czymś więcej niż tylko pustym źródłem dochodu. Magomedycyna była jej pasją i powołaniem. Nie widziała się obecnie na żadnym innym stanowisku. Satysfakcja, jaka spływała na nią przy każdym uśmiechu pacjenta, była nie do zmierzenia. Każde słowo podzięki utwierdzało ją w przekonaniu, że dobrze wybrała.

Kiedy jej mała kruszynka dała o sobie znać, Hermiona musiała zmierzyć się z zupełnie nową sytuacją. Natłok problemów zdołał całkowicie przyćmić jej pociąg do wiedzy i pragnienie zmiany medycznego świata na lepszy. Trzy tygodnie temu lista jej priorytetów musiała ulec zdecydowanemu przewartościowaniu, jednak w obecnym momencie kobieta mogła przez chwile poczuć się niemalże jak dawniej.

Jej przybrany, niesięgający oczu, uśmiech zaczął stopniowo wygładzać się w prawdziwy wyraz radości. Tak przygotowana i pozytywnie nastawiona do swojej pracy Hermiona wkroczyła do kolejnej salki.

Po przekroczeniu progu pierwszym co zobaczyła, był oślepiający blask dochodzący od okna. Nieznośny biały puch znów odbijał słoneczne promienie prosto w jej oczy. Minęło kilka dłuższych sekund, nim przyzwyczaiła się choć trochę do ilości światła, jakie znajdowało się w pomieszczeniu. W końcu z wszechogarniającej bieli dała radę wyodrębnić kształty znajdujących się w pomieszczeniu mebli.

Metr od niej znajdowała się krawędź szpitalnego łóżka, na którym leżała siwa czarownica. Trudno było jej dostrzec wyraźnie kontury jej twarzy, gdyż Słońce zmuszało ja do ciągłego mrużenia oczu. Chwilę później poczuła jednak, że odruch ten zanika, a ona może swobodnie je otworzyć.

Powodem tej nagłej zmiany był cień, który okrył całą jej sylwetkę. Pomiędzy nią a źródłem intensywnego światła znajdowało się coś lub ktoś, kto przecinał promieniom drogę do niej. Uniosła szybko głowę i spojrzała na wysoką ciemną sylwetkę. Jej serce podskoczyło w piersi, jednak już po chwili opadło na dół z wielkim impetem.

Głos mężczyzny znajdującego się w pokoju niczym nie przypominał głębokiego barytonu, którego spodziewała się usłyszeć. Obecny naprzeciwko niej jegomość miał irytująco wysoki głos i w niezmiernie irytujący sposób intonował wyrazy.

Hermionę w najmniejszym stopniu nie interesowało to co ma jej do powiedzenia. Była rozdrażniona i pragnęła jedynie by przestał piszczeć i pozwolił jej pracować w ciszy. Podwinęła rękawy w swojej magomedycznej szacie, po czym wyciągnęła z jednego z nich swoją różdżkę. Przygotowała się do wykonania ogólnego przeglądu wskaźników witalnych pacjentki.

Staruszka cierpiała na łagodną odmianę smoczej ospy i miała już niebawem zostać wypuszczona do rodziny. Jej stan był stabilny i jedyne co Hermiona musiała dla niej zrobić, to wykonanie ostatecznego całościowego zaklęcia sondującego, w celu wykrycia, czy nie wystąpiły żadne niebezpieczne powikłania.

Było ono dość skomplikowane i złożone, jednak Hermiona wykonywała je kilka razy dziennie i teraz był to dla niej jedynie wyuczony mechaniczny odruch, trudnością porównywalny do rzucania zaklęć z pierwszego roku.

Jakże wielkie było jej zdziwienie, gdy po wypowiedzeniu poprawnej inkantacji, z jej różdżki nie wydobył się nawet mały ślad magii. Sfrustrowało ją to nieco i zmieszało.

Co ta biedna ludzie sobie o mnie pomyślą? Sławna uzdrowicielka z Proroka Codziennego nie jest w stanie wykonać podstawowego zaklęcia sondującego – Zmartwiła się poważnie, gdy druga próba również nie powiodła się.

Czuła na sobie ciekawski wzrok dziwnego mężczyzny i spojrzenie starszej kobiety, które wyrażało specyficzne i niepokojące zrozumienie. Pod jego naporem Hermiona zaczęła panikować. Wzięła różdżkę do drugiej ręki, jednak to także nie dało żadnego rezultatu.

Postanowiła spróbować ostatni raz. Przymknęła oczy i wyciszyła się. Skupiła całą swoją świadomość na swojej wewnętrznej mocy. Musiała ją tylko znaleźć i wydobyć z siebie.

Weź się w garść Granger, robisz to od 9 lat – Próbowała się uspokoić. Brnęła coraz głębiej w swoją podświadomość, jednak nie było tam ani śladu mocy.

Z przerażeniem rozwarła powieki. Jej oczy szeroko się otwarły i wyrażały czyste przerażenie. Jej magiczny patyk wypadł z jej bezwładnej dłoni. Stukot upadającego drewienka dzwonił jej w uszach. Wszystko zaczęła kręcić się wokół niej. Spojrzenie zaczęło zachodzić mgłą.

Wiedziała co się zbliża.

Błagam nie! Błagam nie teraz! – Zaczynała panikować.

Poczuła, że ktoś dotyka jej ramienia. Mężczyzna podniósł z ziemi jej różdżkę i podał jej. Jego niebieskie oczy wpatrywały się w nią z zaniepokojeniem. Hermiona nie mogła znieść ich odcienia. Irytująca głębia tego błękitu zdawała się pochłaniać ją. Prędko złapała się na kant łóżka, po czym w mgnieniu oka znalazła się przy drzwiach. Jednym dynamicznym duchem otworzyła je i wypadła na korytarz. Minęła się na nim z innym uzdrowicielem, który widząc co się dzieję, pobiegł do salki myśląc, że coś się tam stało.

Hermiona dotarła do najbliższej wolnej Sali, po czym opadła na podłogę tuż za drzwiami. Oparła się o nie i zamknęła oczy. Dobyła z rękawa swoją różdżkę i ujęła ją tak mocno, jakby miało od tego zależeć jej życie.

Nie czuła nic.

Ta ledwie odczuwalna obecność, subtelna świadomość, niematerialna mgła mocy i siły. Cała jej tożsamość jako czarownicy, całe jej dziedzictwo.

Nie było już niczego.

Łzy potoczyły się po jej policzkach. Czuła, jakby odebrano jej już wszystko. Rodzinę, przyjaciół, miłość, zdrowie… Czy teraz także magię chcą jej odebrać? Jak miałaby podnieść się po takim ciosie? Kim tak właściwie była bez niej?

- lumos – Wyszeptała, patrząc z wyczekiwaniem na kawałek drewna.

Nie stało się nic. Dziewczyna wydała z siebie szloch desperacji. Wszystko nagromadziło się w niej i było o milimetr od wybuchu.

Nie rozumiała kompletnie tego, co się z nią dzieje. Nie poznawała siebie.

Kim ty właściwie teraz jesteś Hermiono?! – Krzyczała w myślach.

Patrzyła chwilę nieruchomo w sufit. Zamknęła oczy.

- Niech mi ktoś pomoże, już nawet nie rozumiem kim ja jestem – wyszeptała smutno.

Nie zauważyła nawet jak jej palec delikatnie dotykał różdżki, z której zaczął wytwarzać się delikatny mglisty obłok. W końcu uformował się z niego wyraźny kształt. Mgliste zwierzę zamrugało bystrymi oczami, po czym zatrzepotało skrzydłami i odleciało w kierunku drzwi. 

Kto odpowie jego niememu wezwaniu?