Niewidzialne Bariery - Rozdział 9

Jak każdego poranka w tym tygodniu, obudziło ją bolesne kłucie w podbrzuszu i uczucie, że niebawem rozpocznie się kolejny nieprzyjemny poranny incydent. Pośpiesznie odgarnęła ze swoich nóg kołdrę, co spowodowało że kilka książek z łoskotem spadło na ziemię. Założyła ciepłe kapcie i pobiegła do łazienki, o mało nie potykając się o kolejny stos książek.

Minęły prawie dwa tygodnie od kiedy rozpoczęła samozwańcze poszukiwania wyjaśnień dla swoich napadów bólu. Był to dla niej bardzo ciężki czas. Mimo swojego ciągle pogarszającego się stanu, musiała wciąż uczęszczać na dyżury do szpitala. Nie otrzymała żadnego urlopu zdrowotnego. Ze względu na brak diagnozy, nie mogła się o nie ubiegać. Oficjalnie uważano ją za osobę całkowicie zdrową, jednak to stwierdzenie było niestety dalekie od prawdy. W pracy Ginny starała się jej pomagać jak tylko mogła, lecz sama miała wielu pacjentów i nie dawała rady wyręczać Granger we wszystkim.

Życie toczyło się dalej, a ona wiedziała, że świat nie dostosuje się to niej. To ona musiała dopasować się do jego galopującego tempa. Każdego dnia rano wstawała i jakby nigdy nic pojawiała się w pracy. Potem po ośmiu ciężkich godzinach, Hermiona wracała do domu i zagłębiała się w kolejnych grubych księgach. Wypożyczyła z ministerialnej biblioteki chyba wszystkie możliwe materiały, dotyczące magicznych ciąż i chorób z nimi związanych. Powtarzały się w nich stale te same pozycje, jednak żadne z przypisywanych im symptomów nie przypominały tych, których doświadczała ona sama.

Z każdym przeczytanym tomem, po trochu traciła wiarę w to, że kiedykolwiek zdoła odgadnąć powód swoich zmagań. Czasami, gdy po kilku godzinach bezowocnego wertowania stronic, kładła się zrezygnowana na sofie, w jej głowie pojawiało się pytania, czy może to ona sama wymyśliła swoje dolegliwości. Nigdy nie miała skłonności hipochondrycznych, jednak skoro nikt nigdy nie opisał niczego podobnego, czy możliwym było to, że doskwierało jej coś, co nie zostało jeszcze odkryte przez żadnego naukowca lub medyka. Czy było możliwym, że jej choroba jest tak rzadka, że uznano ją nawet za niewartą opisania i nazwania.

Martwiła się. To co czuła nie przypominało niczego, z czym kiedykolwiek się spotkała. Nie był to zwyczajny ból brzucha. Towarzyszyło mu uczucie wyjątkowo trudne do opisania. Jakby jakaś dziwna siła, czysta moc gromadziła się tam stale i balansowała na cienkiej linii między stabilnością, a wybuchem. Było to coś niewątpliwie związanego z magią. Na wszelki wypadek zajrzała oczywiście również do mugolskich źródeł, jednak szybko uznała, że nie tędy droga. Było to zdecydowanie zbyt osobliwe, by być zwykłą niemagiczną chorobą.

Przejrzała wszystkie dostępne w ministerstwie księgi. Podczas czytania ich natknęła się na odniesienia do kilku tekstów, z którymi nigdy wcześniej się nie spotkała. Były one najwidoczniej dosyć rzadkie lub zostały zniszczone. Hermiona jednak nie lubiła porażek. Postanowiła, że zdobędzie je nawet, jeśli oznaczało by to wyciąganie ich z najdalszych piekielnych czeluści. Były one dla niej jedyna nadzieją, której trzymała się niczym tonący brzytwy.

Jej choroba nie była jednak jej jedynym zmartwieniem. Była niewątpliwie najgroźniejszym i najbardziej naglącym problemem, jednak na pewno nie jedynym. Fakt posiadania jednej tajemniczej i niezmiernie bolesnej przypadłości, nie zwalniał jej od męczenia się ze standardowymi ciążowymi nieprzyjemnościami. Ciągnęły się one za nią niczym nigdy nie kończący się łańcuch i uprzykrzały niemalże każdy moment dnia.

Na dzień dobry, od razu po przebudzeniu, lądowa nad sedesem i przez kilkanaście minut męczyła się z porannymi nudnościami. Później dochodziło ogólne przemęczenie i problemy z koncentracją. Następne były nieuzasadnione wahania nastrojów, które miotały nią między różnymi skrajnymi emocjami. Gdy przychodziła pora na posiłek, prześladowała ją natrętna myśl o tym, że jeśli zaraz nie dostanie jakiejś absurdalnej i niezbyt jadalnej kombinacji przekąsek, to nie wytrzyma i wybuchnie.

Dzisiejszy dzień nie był tu wyjątkiem. Wizytę w toalecie miała już na szczęście za sobą, a wszystko wydawało się iść zgodnie z jej typowym ciążowym rytuałem. Oznaczało to, że nie zapowiadał się on zbyt dobrze, jednak również nie jakoś wyjątkowo źle. Jedynym pocieszeniem dla Hermiony w obecnym momencie było to, że nie miała dziś dyżuru i nie musiała stawiać się na oddziale. Jakkolwiek kusząca była perspektywa spędzenia dnia na bezczynnym wylegiwaniu się, postanowiła nie ulegać pokusie i nie marnować całego dnia w łóżku.

Miała świadomość tego, że rozwiązanie nie znajdzie się samo. Uzdrowiciele z Św. Munga zawiedli. Została sama, ale nie chciała się poddać. Wciąż tliła się w niej nadzieja, że gdzieś tam między regałami znajdzie odpowiedź.

Ubrała się w luźną sukienkę, która sprawnie zamaskowała większość z dodatkowych krągłości, których niedawno nabrała. Zbliżała się powoli do trzeciego miesiąca i zdawała sobie sprawę z tego, że nie długo zdoła ukrywać prawdę. Narzuciła na siebie ciepły płaszcz i otoczyła się szalem. Zgarnęła z komody małą zgiętą kartkę papieru i schowała ją do kieszeni.

Podeszła do kominka i nabrała garść proszku Fiu. Wrzuciła go pod siebie i zniknęła z salonu w blasku zielonych płomieni. Po drugiej stronie znalazła się w hallu głównym ministerstwa. Skierowała swoje kroki do, znajdującej się na drugim piętrze, biblioteki. To tam mieściło się największe archiwum magicznych tekstów. Można tam było znaleźć większość dzieł począwszy na tych, pochodzących z czasów starożytnych, aż po te wydane bardzo niedawno.

Dziś nie zamierzała jednak przeszukiwać po raz kolejny, obecnych tu regałów, miała tym razem inną misję. Liczyła na to, że tutejsza bibliotekarka będzie miała informacje odnośnie tego, gdzie najbliżej może znajdować się kopia dwóch starych ksiąg, o których tyle myślała ostatnimi czasy.

Gdy przechodziła przez zatłoczone korytarze ministerstwa, po raz pierwszy od dawna była zadowolona ze swojej sławy. Wszyscy urzędnicy schodzili jej z drogi. Co niektórzy posyłali nawet w jej kierunku zaciekawione spojrzenia i uśmiechy. Była rada z tego, że zawsze znalazł by się ktoś, kto byłby przeszczęśliwy na myśl o tym, że może pomóc sławnej bohaterce wojennej. Miała przynajmniej pewność, że wydobędzie od nich wiarygodne informację i kolejne wskazówki do rozwiązania swojej zagadki.

Nie zamierzała oczywiście powiadamiać nikogo o powodzie, dla którego tak desperacko wypytuje o te, dziwnie brzmiące, publikacje. Miała doskonałą wymówkę w postaci swojej pozycji jako magomedyk. Przy każdej wizycie w tym miejscu, tłumaczyła się posiadaniem wyjątkowo trudnej pacjentki, o której jednak, ze względu na podpisaną przez siebie uzdrowicielską klauzulę, nie mogła nikomu opowiadać.

Po wejściu do biblioteki podeszła do lady i przywitała się z dobrze już sobie znaną starszą kobietą. Pani Ashton uwielbiała Hermionę, zawsze rozpływała się nad faktem, że każdą wypożyczoną książkę, oddaje w nienaruszonym stanie. Miała również tak, jak reszta jej rodziny, wielki dług wdzięczności wobec młodej uzdrowicielki. To właśnie dzięki jej staraniom i autorskiemu przeciwzaklęciu, jej ukochana wnuczka Genie jest dziś cała i zdrowa.

Kobiety zamieniły ze sobą kilka słów. Granger wypytała ją o stan swojej dawnej podopiecznej. Z ulgą przyjęła wiadomość o tym, że mała ma się świetnie i niemalże całkowicie zapomniała o tym, co spotkało ją podczas wojny. W końcu przerwała ich pogawędkę i podała staruszce zgięty kawałek papieru.

- Szukam tych konkretnych tomów encyklopedii Benedicty Bagshot – Powiedziała spokojnie i wskazała palcem na, leżący na blacie świstek.

- Hmm mamy tu wszystkie dzieła Bathildy Bagshot, jednak tylko nieliczne prace jej matki. Nie była aż tak rozpoznawalna i nie ma wielu kopii jej książek, ale zobaczę co ta się zrobić kochanieńka – Odpowiedziała staruszka i podeszła do kartoteki.

Gdy otworzyła świstek, przeczytała tytuł i zaczęła wertować papierowe foldery za pomocą magii.

- Accio kartoteka Benedicty Bagshot – Wymamrotała kobieta, po czym złapała w dłoń, lecącą ku niej teczkę.

Otworzyła ją po czym przejrzała całą jej zawartość. W końcu po dłuższej chwili wydobyła kawałek pergaminu, na którym widniał tytuł.

Quod magicae nativitatis^* – dziedziczne klątwy i cierpienia

- Nie ma ich tutaj panienko. Wszystkie kopie zostały najprawdopodobniej zniszczone. Z tego co pamiętam, to te publikacje były bardzo tępione podczas Pierwszej Wojny Czarodziejów. Grindelwald podobno obawiał się tego, że pewna rzecz tam zapisana może zagrozić jego potędze – Zaczęła odpowiadać staruszka.

Hermiona uznała jej słowa za dość dziwne, wziąwszy pod uwagę to, że wciąż była tu mowa o encyklopedii chorób czarownic w ciąży. Nie wydawało jej się, że ten stary wariat miałby jakikolwiek interes w walczeniu z poradnikami dla ciężarnych. Starsza kobieta na pewno musiała pomylić je z jakąś encyklopedią magicznej broni lub czymś podobnym. Zdecydowała się przerwać wypowiedź swojej rozmówczyni.

- Czy aby na pewno nie uchował się nigdzie ani jeden egzemplarz? Bardzo potrzebuję tych ksiąg.

- Autorka pośmiertnie przekazała oryginały wszystkich swoich publikacji do zbiorów Hogwardzkiej biblioteki. Jeśli gdziekolwiek są one jeszcze dostępne, to właśnie tam. Zapewne przechowywane są pod silnymi zaklęciami, powstrzymującymi niszczenie. Nie wiem, czy łatwo będzie pani je zdobyć.

Hermiona bardzo zmartwiła się na tę wiadomość. Nieco zakłopotana i zmieszana podziękowała pani Ashton i skierowała się z powrotem do hallu głównego.

Hogwart

W jej głowie słowo to odbijało się jak echo.

Czym są piekielne czeluści w porównaniu z Hogwartem – Pomyślała z goryczą.

Nagle wszystkie góry, które gotowa była przeskoczyć, by tylko zdobyć pożądany skarb, wydały się zmaleć do rozmiaru drobnych pagórków. Nowa przeszkoda górowała nad nimi niczym wielki szklany mur.

Hogwart - miejsce tak bliskie jej sercu, a zarazem tak oddalone, zupełnie poza zasięgiem jej dłoni. Całe szczęście, którego tam doświadczyła, wydawało się nie być już jej własnością. Bardzo bała się wizyty w tym miejscu. W codziennym życiu, przebywając w swoim mieszkaniu, szpitalu lub ministerstwie, nie była zagrożona tym, że może natknąć się na niego. Tutaj czuła się tak, jak na swoim terenie. Tu było jej życie i to ona dyktowała tu swoje zasady, była tu gospodarzem.

W Hogwarcie jednak nie miała tej uspokajającej świadomości.

Mury zamku były jego świątynią. To on był ich mieszkańcem. Czuła, że teraz po przejściu przez bramę szkoły, będzie się czuła jak intruz. On nigdy nie naruszył jej przestrzeni. Ani razu od pięciu tygodni nie pojawił się w żadnych z miejsc, w których ona mogła się pojawić. Było dla niej oczywistym, że Severus unika jej i nie chce jej widzieć. To ją bardzo bolało, jednak z drugiej strony była wdzięczna za to, że nie musiała na niego codziennie wpadać.

Tak było jej niewątpliwie znacznie łatwiej. Jeśli napotykałaby go podczas spokojnego wykonywania swoich normalnych obowiązków, w pracy lub podczas wyjść do miasta, czułaby się ciągle zestresowana i niespokojna. Poczucie, że on może być tuż za nią, a jednak jakby za niewidzialną barierą nie do przebycia, byłoby dla niej zbyt dużym ciosem.

Teraz jednak stała przed perspektywą wtargnięcia do jego osobistej przestrzeni. Nie chciała naruszyć jego spokoju… Nie chciała tego zrobić w taki sposób, nie po to by dać mu tym samym poczucie, że to ona narusza jego spokój. Nie chciała, by zaczął myśleć o niej źle.

To idiotyczne, nie może myśleć o mnie gorzej niż te pięć tygodni temu. Nie wiem czy jest fizycznie możliwe, by gardzić kimś aż w takim stopniu – Pomyślała smutno, wracając po raz kolejny wspomnieniami do tamtego niefortunnego dnia.

Udało im się podświadomie osiągnąć swojego rodzaju harmonię, której żadne z nich nie zdołało dotąd zaburzyć. Pomiędzy nimi znajdowała się jakby niewidzialna linia, za którą nie mogli przechodzić, inaczej wszystkie strupy, które zaczęły powoli zabliźniać ich rany, pękłyby w jednej chwili i uwolniły kolejne strumienie krwi. Czuła, że jej niechciana wizyta w Hogwarcie będzie przekroczeniem tej granicy. Czuła, że jeśli zobaczy go kolejny raz, to wszystko odżyje w niej ze zdwojoną siłą i spowoduje, że całkowicie ośmieszy się w jego oczach.

Chciała, by to on przekroczył tę niewidzialną linię, by wszedł z powrotem do jej życia i wyznał, że żałuje i chce kontynuować to, co kiedyś współtworzyli. Jeśli to on zrobiłby ten pierwszy krok, to ona mimo wszystko, co musiała przez niego przecierpieć, przyjęłaby go z otwartymi ramionami.

Jednak powinna pogodzić się z tym, że coś takiego nigdy się nie stanie.

Wiedziała, że nie zdoła uniknąć wizyty w Hogwarcie. To równało by się z ogłoszeniem klęski i utraceniem jedynej nadziei, jaką obecnie posiadała. Hermiona podjęła decyzję. Zdecydowanym krokiem wkroczyła do kominka.

Miała list do napisania. 

***

Mroczny czarnowłosy mężczyzna przemierzał korytarze starego zamku, z każdym krokiem jego szaty powiewały i układały się w fantazyjne fale. Jego twarz wyrażała zamyślenie i pewną smutną obojętność.

Gdy wszedł na klatkę schodową, natknął się na wysoką siwowłosą wiedźmę. Była podejrzanie radosna. Uniósł brew i spojrzał na nią pytającym wzrokiem. Zmierzył ją od góry do dołu, a jego spojrzenie spoczęło na stosiku listów, który trzymała w dłoni.

- Czyżby nowe zaproszenia na ministerialne biesiady wprawiły cię w taki doskonały humor, Minerwo? – Zapytał z nutą sarkazmu.

- Wiesz dobrze, że nie mam wielkiej wiary w intelekt, pracujących tam ludzi, jednak liczyłem, że po odrzuceniu każdego z sześciu ostatnich listów, przestaną marnować na mnie pergamin i atrament. Cóż, widać się przeliczyłem – Kontynuował swoje szydzenie w najlepsze.

- Ciebie też miło widzieć, Severusie. Wiesz doskonale że gardzę nimi równie mocno co ty – Przerwała jego tyradę i odpowiedziała na jego skwaszoną minę uśmiechem.

- Nie patrz tak na mnie mój drogi, bardzo się cieszę, bo dostałam list od mojej ulubionej byłej uczennicy. Musi odwiedzić Hogwart i prosi o moje pozwolenie na…

Na tę wiadomość serce Severusa stanęło. Dobrze wiedział, kto zawsze piastował urząd ulubionej podopiecznej profesor McGonagall

To musi być ona. Moja Hermiona tu będzie. Ona chce przyjechać do Hogwartu. Przyjdzie do mnie i wtedy wszystko jej wyjaśnię. Tak długo na to czekałem!

- Pisze, że ma na oddziale bardzo ciężki przypadek i musi skorzystać z encyklopedii medycznych Benedicty Bagshot, a jak pewnie wiesz jedyne ich wydania znajdują się właśnie u nas. Napisałam jej, że może przybyć nawet jutro! Tak dawno jej nie widziałam… Kiedyś znacznie częściej odwiedzała te mury, pewnie ucieszy się, gdy ciebie spotka Severusie, podczas wojny zaprzyjaźniliście się, prawda? Severusie…

Spojrzała na niego i zlustrowała jego sztywną postać. Wyglądał tak, jakby wszystkie jego mięśnie złapał skurcz. Jego szczęka była mocno zaciśnięta.

- Jutro musisz znaleźć jakieś zastępstwo na moje lekcje. Mam bardzo ważne spotkanie z dostawcą eliksirów do naszych pracowni. Szedłem właśnie by prosić o dwa dni wolnego – Powiedział sztywnym głosem, kompletnie ignorując to co przed chwilą powiedziała mu koleżanka.

Minerwę zaniepokoiła ta nagła zmiana nastroju Snape’a. Wyglądał, jakby nagle coś zaczęło go bardzo boleć.

- Oczywiście, jeśli to konieczne to poproszę kogoś o zajęcie się twoimi klasami, jesteś pewny, że dobrze się czujesz? – Zapytała.

Pokiwał tylko sztywno głową, po czym obrócił się i odszedł w glorii swoich powiewających czarnych szat.

Przyjdzie do ciebie? Co za bzdury! Ciekawe czy jeszcze w ogóle pamięta, jak kiedyś wyglądały jej wizyty w tym miejscu..

Zobaczysz stary durniu będzie dokładnie tak, jak zakładałeś. Przyjdzie tu, stanie przed tobą i ominie cię, jakbyś był jej zupełnie obcy.

Podświadomość drwiła z niego i podsuwała do wyobraźni obrazy, które ku jego zgorszeniu, wydobyły łzę z jego twardych oczu.

Nie mógł dopuścić do tego, by ona go jutro spotkała. Wiedział, że jedno jej pogardliwe spojrzenie i odebrana by mu została ostatnią nić nadziei. Nadziei, która mimo, że nikła, to jednak trzymała w całości wszystkie części jego potłuczonego serca.

………………………..

* Quod magicae nativitatis – magia narodzin (łac.)