Niewidzialne Bariery - Rozdział 7

Godziny następujące po trafieniu do szpitala były dla Hermiony kolejną z wielu prób psychicznej wytrzymałości i siły charakteru. Starała się za wszelką cenę zachować zimną krew i nie dać się pochłonąć, rosnącej w niej panice.

Po wyjściu z kominka przy izbie przyjęć, Ginny zaalarmowała cały znajdujący się w pobliżu personel magomedyczny. Już po chwili była transportowana w głąb oddziału na tradycyjnych lewitujących noszach. Wokół niej bez przerwy panował hałas. Ludzie tłoczyli się przy jej łóżku, przeprowadzając na niej coraz to dziwniejsze i bardziej skomplikowane badania. Masa osób przetaczała się przez jej pokój. Co chwila ktoś wchodził i wychodził, trzaskał drzwiami, stukał fiolkami i szeptał inkantacje.

Minęło dobrych kilka godzin, a ona nie dowiedziała się o swoim stanie niczego. Im dłużej tam leżała, tym bardziej ulatywała z niej nadzieja. Na tym etapie na wszystkie zadawane jej pytania, odpowiadała już tylko krótkimi sformułowaniami. Głos jej był słaby i beznamiętny, ogarnięty zmęczeniem i poczuciem klęski. Pozostawała milcząca i jedynie przypatrywała się temu, co dzieje się dookoła. Wydawało się, że nikt nie jest w stanie zdiagnozować tego, co tak naprawdę jej dolega. Chciała wierzyć, że ktokolwiek z zebranych tu ludzi, będzie w stanie postawić jej wiarygodną diagnozę, jednak z każdym upływającym kwadransem, ten scenariusz stawał się coraz mniej prawdopodobny.

W końcu zespół medyków, którzy zakończyli przeprowadzanie na niej rozmaitych badań, zaczął opuszczać salę. Udawali się zapewne do pokoju uzdrowicieli, by tam naradzić się i porównać wszystkie zebrane przez siebie dane.

Hermiona spojrzała na oddalające się sylwetki, lecz dostrzegła jedynie zmieszanie i rozczarowanie. Wyrazy ich twarzy utwierdziły ją jedynie w przekonaniu, że najpewniej wrócą do niej z pustymi rękami. 

Gdy cały personel wytoczył się w końcu z pomieszczenia, Hermiona została sam na sam z Ginny, która od samego początku ani na krok jej nie odstępowała. Teraz siedziały w ciszy. Żadna nie chciała rozpocząć rozmowy. Hermiona zdawała sobie jednak sprawę z tego, że przyszedł najwyższy czas i musi w końcu wszystko przyjaciółce wytłumaczyć.

Może nie wszystko, ale na pewno większość, która pozwoliłaby jej na zorientowanie się mniej więcej w całej jej sytuacji. Nie wyobrażam sobie nawet jak bardzo musi być zdezorientowana w obecnym momencie – pomyślała Granger

W końcu odezwała się młodsza dziewczyna.

- Czy wciąż zamierzasz trzymać to wszystko w sobie? – Zapytała spokojnym i jakby zrezygnowanym głosem.

Hermiona odwróciła się w jej kierunku i spojrzała jej w oczy.

- Nie, powinnam wytłumaczyć ci to wszystko już dawno temu. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i jestem ci to winna. Ufność i prawdomówność powinny być podstawą naszej relacji, a ja zawiodłam cię i naraziłam na niepotrzebne zmartwienia. Muszę teraz zepchnąć w tył moje obawy i przedstawić ci całą tę sytuację. Zrobisz z tym co zechcesz, jednak liczę, że dochowasz tajemnicy i nikomu nie wyjawisz tego, co ci teraz powiem – zaczęła mówić, z początku lekko niepewnie, ale z każdym zdaniem coraz bardziej otwierała się i zbierała na odwagę.

- Jak już pewnie zdążyłaś zauważyć, jestem w ciąży. Dowiedziałam się o tym dzień po moim wypadku na dyżurze. Profesor Merhover przeprowadzała na mnie standardowe zaklęcie sondujące i wtedy wszystko wyszło na jaw. Na dzień dzisiejszy wiedzą o tym tylko trzy osoby. Ty, pani profesor i doktor Frances, u której dziś rano byłam na badaniach – Hermiona widziała, że po tych słowach przez twarz Ginny przebiegł chwilowy wyraz zdziwienia. Niewątpliwie dostrzegła jakiej kluczowej postaci brakuje na tej krótkiej liście.

Hermiona postanowiła odnieść się do niemego pytanie przyjaciółki i kontynuowała swój monolog.

- Wszystko rozpoczęło się jeszcze podczas wojny. Zawarłam bliższą znajomość z pewnym mężczyzną. Spotykaliśmy się ze sobą przez dwa lata. Było cudownie i wyobrażałam sobie, że spędzimy razem resztę życia. Pierwszy raz czułam, że znalazłam tę jedyną osobę. Bardzo go kochałam… ale on… on – Tu głos zaczął jej się zacinać, a do oczu napłynęły łzy żalu i tęsknoty.

Ginny widząc to, że przyjaciółka jest na granicy rozpaczy, podniosła się z krzesła i usiadła bok niej na posłaniu. Otoczyła ją swoim ramieniem i zamknęła w uspokajających objęciach. Hermiona oparła o nią głowę i mocno przylgnęła do swojej pocieszycielki. Była spragniona czyjejś troski i ciepła.

- Co więc się stało? Czemu nigdy nic mi o nim nie opowiedziałaś? – zapytała po chwili ciszy Ginny.

Hermiona oddaliła się lekko od niej. Utkwiła wzrok w swoich, splecionych na kolanach rękach, unikając spojrzenia przyjaciółki. Chwilę trwała tak w ciszy, jednak zebrała się w sobie i kontynuowała swoją wypowiedź.

- Początkowo było to zbyt niebezpieczne. Trwała wojna i nie mogliśmy dopuścić, by ktoś dowiedział się o naszym związku. Obawialiśmy się, że gdyby ta informacja dostała się w niepowołane ręce, to mogłabym zostać użyta przeciwko niemu. On był… dość kluczową osobą w tej wojnie. Wtedy wyjawienie prawdy o naszym związku komukolwiek, mogłoby mieć dla nas tragiczne skutki – Hermiona na chwile przystanęła, zebrała myśli i przeszła swoją opowieścią do kolejnego etapu ich związku.

- Gdy wojna się zakończyła, teoretycznie wszystkie poprzednie zagrożenia zniknęły. Wciąż jednak nie odważyliśmy się nikomu o nas powiedzieć. Jego reputacja jest dosyć ciężka, mimo tego ile dobrego zrobił podczas wojny. Bał się, że ludzie mogą inaczej na mnie patrzeć, gdy dowiedzą się z kim jestem związana. A ja… ja bałam się tego, że on może mieć rację. Myśl o tym, że faktycznie mogłabyś odrzucić mnie… byłam przerażona… – Jej głos był smutny i cichy.

Ginny nie mogła już patrzeć na to jak Hermiona męczy się, więc przerwała jej wypowiedź i starała się uświadomić ją o tym, jak bardzo się myliła.

- Hermi, nigdy nie odrzuciłabym cię z powodu tego, z kim się spotykasz. To nie jest zależne od ciebie. Jeśli naprawdę go kochałaś, a on kochał ciebie, to mielibyście u mnie pełne wsparcie od samego początku – Uśmiechnęła się do przyjaciółki pocieszająco, jednak dostrzegła w jej wyrazie twarzy tylko grymas rozpaczy i napływające nowe łzy.

- Tylko, że on nigdy nie kochał mnie, Ginny! Przez dwa lata było tak pięknie, lecz pewnego dnia po prostu przyszedł do mnie i oświadczył, że znudziłam mu się. Stwierdził, że byłam dobrym zapełnieniem czasu, ale niczym więcej. Nie widział mnie w swoich planach na przyszłość, więc postanowił się mnie pozbyć. Przez cały ten czas łudziłam się, że jego piękne słowa są prawdą. Jaka ja byłam taka głupia i naiwna – Pochyliła się i ukryła twarz w dłoniach.

Ginny była zszokowana tym, co właśnie powiedziała Hermiona. Nie wierzyła, że ktoś mógłby tak bestialsko potraktować drugą osobą. Zastanawiała się kim jest tajemniczy ukochany Hermiony, jednak widziała po niej, że nie chce zdradzać jego tożsamości.

- Wszystko zakończyło się między nami zaledwie kilka tygodni temu, jeszcze zanim dowiedziałam się o dziecku. Nie wiem, jak mam teraz postąpić Ginny – Kontynuowała swoją wypowiedź.

- Z jednej strony wiem, że mimo wszystko on ma prawo wiedzieć. Jest to w końcu również jego dziecko. Ukrywanie tego faktu byłoby równie okrutne jak to, w jaki sposób on mnie potraktował. Z drugiej jednak strony obawiam się, że po tym wszystkim on nie będzie chciał mieć z nami nic do czynienia. Boję się, że gdy spróbuje się z nim skontaktować, to on nawet nie odpowie na mój list. Boję się, że gdy powiem mu prawdę, to on wykpi mnie i zgani za to, że próbuję złapać go na dziecko – Hermiona popatrzyła na nią tak, jakby chciała, by to Ginny podjęła za nią decyzję.

- Hermiono, w tej kwestii to ty musisz podjąć decyzję, jednak może to wszystko jest tylko nieporozumieniem. Może, gdy ten mężczyzna dowie się o dziecku, to wróci do ciebie… - Nie zdołała dokończyć swojej wypowiedzi, bo przyjaciółka przerwała jej stanowczym tonem.

- Nie Ginny. On dosadnie wytłumaczył mi, jaki ma teraz do mnie stosunek. Nie ma tu mowy o nieporozumieniu. Ja natomiast mam swój honor. Jeśli on postanowił, że nie chce mnie znać, to ja nie będę błagać go o litość. Nie chcę, by był ze mną tylko z powodu dziecka. Bycie uwięzionym w takim związku ze świadomością, że osoba którą kochasz gardzi tobą i waszym dzieckiem, byłaby dla mnie czymś, z czym nie mogłabym żyć. Jestem twarda i dam radę zapewnić mojemu dziecku wszystko, czego będzie potrzebować. Potrafię o siebie zadbać i postaram się jak najlepiej zaopiekować się także moim maleństwem. Będę mu matką i ojcem. Nie pozwolę, by kiedykolwiek myślało, że jest niechciane i niekochane – Jej glos był twardy, a cała jej wypowiedź zabrzmiała jak obietnica i zapieczętowanie ostatecznego postanowienia.

Tak, w tym właśnie momencie młoda matka podjęła decyzję. Jej poczucie krzywdy i żal wzięły górę nad sprawiedliwością i rozsądkiem. Ginny popatrzyła na Hermionę z lekką dezaprobatą, jednak nie potrafiła potępić jej postępowania. Widziała, że jest ona całkowicie zagubiona. Sama nie umiała postawić się na jej miejscu i spojrzeć na to z jej perspektywy. Nie miała również pełnej wiedzy na temat tego, kim tak właściwie jest ojciec dziecka i co dokładnie powiedział Hermionie tego niefortunnego dnia. Patrząc teraz na zapłakaną młodą kobietę , siedzącą obok niej, mogła jedynie wyobrażać sobie, jak mocnych słów użył.

Gdy Hermiona zakończyła swoją wypowiedź, w pokoju nastała cisza. Było słychać jedynie ciche odgłosy powstrzymywanego płaczu i dźwięk głośno tykającego zegara. Ginny przytuliła przyjaciółkę i delikatnie gładziła jej włosy, próbując uspokoić jej rozchwiane nerwy. Miała do niej jeszcze jedno pytanie, które bardzo ją nurtowało

- Hermiono, czy ty… to znaczy się… ty nadal kochasz tego człowieka, prawda? – Po tych słowach spojrzenie Granger spotkało się z jej i mogła dostrzec tam bardzo wyraźną odpowiedź na jej pytanie.

- Tak i dlatego nie mogę zmusić go do czegoś, czego on nie chce. Pragnę, by był szczęśliwy. W pełni na to szczęście zasłużył i chcę by zaznał go, niezależnie od tego czy byłoby ono u mojego boku, czy beze mnie. Miał wybór i wybrał to co uważał za lepsze dla niego. Jeśli teraz pójdę do niego i powiem mu o dziecku, to on będzie chciał zrobić honorową rzecz i zostanie ze mną z obowiązku. Będzie uwięziony w związku, od którego pragnął uciec, to byłoby straszne dla nas obojga – Mówiła Hermiona w nieco innym tonie. Teraz na jej twarzy widniał wyraz troski, jakby martwiła się w tym wszystkim o komfort osoby, która tak ją skrzywdziła.

Ginny wydało się to dziwne.  

- Twoje zdanie co do niego jest miejscami tak różne. Raz określasz go mianem honorowego i zasługującego na wszelkie szczęście, a raz mówisz o tym jak strasznie cię wtedy potraktował, jak potrafiłby gardzić własnym dzieckiem, wykpić cię i porzucić mimo wszystko. Nie rozumiem tego, jaki on był tak naprawdę – Zapytała po chwili namysłu.

- Przez całe dwa lata był kochany, dbał o mnie, troszczył się, nigdy nie powiedział złego słowa. Był czuły delikatny i dobry, jednak tego jednego dnia był zupełnie inny. Tamta twarz zniknęła a on był jakby zmieniony. Miałam wrażenie, że stoję przed zupełnie inna osobą. Był jakby zdeterminowany, zestresowany. Stwierdził, że ma mnie dosyć a to wszystko nie było prawdziwe. Gdy nie chciałam wierzyć, zdenerwował się i… - Głos załamał jej się.

Wzięła kilka uspokajających wdechów i kontynuowała, trochę z innej strony.

- Nawet po tym jak raz ujrzałam tę jego dziwną stronę, nie mogę usunąć sobie z przed oczu jego obrazu jako wspaniałego i dobrego człowieka. Tak myślę o nim przez większość czasu jednak, gdy dopada mnie poczucie niesprawiedliwości i żalu, przypominam sobie jego tamtego dnia, stojącego sztywno i zdeterminowanego, by pozbyć się mnie niezależnie od kosztów.

- Gdy przypominam sobie wszystkie chwile, w których byliśmy szczęśliwi, to mam wrażenie, że teraz wziąłby odpowiedzialność za swoje czyny i zaangażowałby się w opiekę nad naszym maleństwem. Kiedy jednak wrócę myślami do naszego ostatniego spotkania i znów zobaczę jego twarz i wyraz twarzy, wydaje mi się, że byłby zdolny do wyrzeczenia się nas i odejścia.

- Jak myślisz, która strona była jego prawdziwą? Nie możliwe, by osobowość ludzka była aż tak pełna sprzeczności – Zapytała ją Ginny

- Z pewnością. Spędziłam wiele godzin, próbując zrozumieć, która jego strona jest tą prawdziwą. Ja czuję jakby… jakby to wtedy nie był on. Nie chcę by to był on. On taki nie był. Nie mógłby przez całe dwa lata chować  się pod maską… - Nie zdołała nawet dokończyć, wypowiadanego zdania.

Szybko rozpoznała znajomą ścieżkę, po której jej myśli uwielbiały wędrować w kierunku nieuzasadnionej i żenującej nadziei.

- To tylko wymysły mojej naiwnej wyobraźni. Nie miałby po co ze mną zrywać, gdyby naprawdę chciał ze mną być. Gdyby mnie kochał, nie odszedłby. Stało się. Bezsensowne gdybanie nic tu nie zdziała. Jestem naiwna i nawet teraz nie umiem myśleć o nim źle – Było to stwierdzenie ostateczne i ucięło całkowicie dalsze dociekania.

Granger nieco zmęczona długą rozmową, opadła na poduszki i przymknęła oczy. Ginny wstała z krzesła i udała się w kierunku drzwi.

- Pójdę wypytać o twoje wyniki i Hermiono… dziękuję, że powierzyłaś mi swoją tajemnicę. Jest u mnie bezpieczna. Zamknęła za sobą drzwi i odeszła, głośno stukając obcasami po parkiecie pustego korytarza.

Hermiona poczuła, że odpływa w krainę snów, w której jak co noc towarzyszył jej Severus. Tam zawsze był taki jak dawniej. Taki, jakim zapamiętała go z popołudni spędzonych przed kominkiem i wspólnego ważenia eliksirów.

W jej snach nigdy nie był zimny surowy i obojętny. Nigdy nie przypominał Severusa z tamtego nieszczęsnego popołudnia. Nie widniała na nim ani jedna rysa fałszu lub złości.

Czyżby jej podświadomość wiedziała, że to właśnie to jego oblicze jest prawdzie? 

Czyżby znała odpowiedzi na męczące ją pytania?