Niewidzialne Bariery - Rozdział 6

W chwili, w której uchyliła drzwi do swojego mieszkania, zobaczyła swoją przyjaciółkę. Była jak zwykle pełna energii i gdy tylko ujrzała Hermionę, rzuciła się na nią i przytuliła na powitanie. Gdy weszły do przedpokoju, Ginny zlustrowała całą jej sylwetkę. Kąciki ust lekko podjechały jej do góry, a po chwili jej spostrzegawcze oczy natknęły się na nieco zdezorientowane spojrzenie starszej gryfonki.

- Wyglądasz znacznie lepiej, niż ostatnimi czasy. Doskonale się składa, bo to oznacza, że połowa sukcesu jest już za nami. Teraz ubieraj się szybko w coś cieplejszego i idziemy – Zarządziła entuzjastycznie panna Weasley i podała jej z wieszaka zimowy płaszcz.

- Nie zamierzasz mi powiedzieć gdzie mnie zabierasz, prawda? – Zapytała nieco przytłoczona i nienadążająca za tempem rozgrywania się całej sytuacji, Hermiona.

- To ma być niespodzianka! Jeśli udało ci się wytrzymać w niewiedzy aż do teraz, to na pewno poradzisz z tym sobie jeszcze przez kilkanaście minut – Odpowiedziała, po czym zaczęła ją pospieszać i poganiać.

- Koniec gderania, ubieraj się i wychodzimy. Nie masz się czego obawiać kochana, mogę ci zaręczyć, że spodoba ci się to co dla nas przygotowałam.

Hermiona nie miała ochoty na dalsze odwlekanie wyczekiwanego wyjścia. Mogła zobaczyć po podekscytowaniu Ginny, że ta nie mogła się już doczekać tego, by pokazać jej to co przygotowała. Z każdą chwilą rozpalała się w niej coraz intensywniejsza ciekawość. Rudowłosa była wyraźnie bardzo zadowolona ze swojego pomysłu. Szybko założyła zaoferowany jej płaszcz i owinęła się szalem. Na nogi ubrała ciepłe botki na drobnym obcasie. Wygładziła swoje ubranie i owinęła się szczelnie dodatkowym szalem.

- Jestem gotowa, możemy wychodzić – Powiedziała w końcu, zasuwając ostatni zamek przy lewym bucie.

- Potrzebuję jeszcze kilku rzeczy – Odpowiedziała Ginny i wyciągnęła z rękawa różdżkę.

Hermiona spojrzała na nią z zaciekawieniem, ale nie zdążyła nawet zapytać jej o jakie przedmioty dokładnie jej chodziło. Dziewczyna pewnym ruchem magicznego patyka przywołała do siebie dwa zawiniątka, które od razu znalazły się w jej torbie. Gdy Hermiona posłała jej kolejne pytające spojrzenie, ta tylko odpowiedziała jej krótko.

- Gdybyś wiedziała, co zabrałam to wszystko za szybko by się wydało. Mam nadzieję, że ufasz mi na tyle, by wiedzieć, że nie jest moim zamiarem podwędzenie ci czegoś cennego, nie martw się.

Pociągnęła ją w kierunku drzwi. Po wyjściu i dokładnym zamknięciu mieszkania, oddaliły się szybkim krokiem w kierunku, znajdującej się nieopodal ciemnej uliczki. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, Ginewra chwyciła mocno Granger i aportowała je. Starsza dziewczyna była zdecydowanie nieprzygotowana na taki nagły atak. Wiedziała, że z racji swojej ciąży, powinna za wszelką cenę unikać tego konkretnego środka transportu. Nie mogła jednak winić za nic biednej Ginny, która przecież nie miała najmniejszego pojęcia o jej stanie.

Gdy poczuła w końcu ziemię pod stopami, poczuła jak nogi się uginają się pod nią, czuła że nie uda jej się uniknąć upadku. Wszystko działo się tak nagle, że Weasley nie zorientowała się od razu w tym, co właśnie się stało i nie zdążyła w porę złapać przyjaciółki. Stała nad nią i przyglądała się jej z wyrazem głębokiego szoku na twarzy. Nie spodziewała się takiej reakcji ze strony Hermiony. Pomogła jej wstać i zapytała z troską i zmieszaniem w głosie.

- Hermi, co się stało. Nie rozumiem

- To… Ja… Wydaje mi się, że jestem jeszcze trochę osłabiona po moim wypadku na oddziale. Wiesz, tym ostatnim, w którym rozcięłam sobie głowę o ten nieszczęsny blat. Mogłam doznać trochę większych obrażeń, które jeszcze przez jakiś czas mogą utrudniać mi aportowanie się. Zwłaszcza, gdy byłam na to zupełnie nie przygotowana – Tu spojrzała na Ginny karcącym wzrokiem.

Mimo początkowego zacięcia i chwiejności w głosie, kłamstwo przyszło jej względnie łatwo. Młodsza dziewczyna sprawiała wrażenie, jakby uwierzyła w takie wytłumaczenie całego incydentu. Zmieszała się i zaczęła przepraszać.

- To było bardzo nieprzemyślane z mojej strony, nie pomyślałam, że możesz tak zareagować. Powinnam ostrzec cię o tym, co zamierzam zrobić. – Speszyła się lekko i dodała po chwili.

- Nic ci nie jest?

- Wydaje mi się, że nic. Zaraz powinnam dojść do siebie.

Dopiero po tej dłuższej chwili Hermiona mogła zanotować to, że wie gdzie znajdowały się w obecnym momencie. Otaczały ich tłumy czarodziejów i czarownic, którzy przemierzali zatłoczoną ulicę, udając się w kierunku swoich domów po całym dniu pracy. W atmosferze pośpiechu i hałasu, drobny incydent panien Granger i Weasley przeszedł prawie niezauważony. Obie były temu niezmiernie rade. Gdyby tylko jakiś wścibski reporter z ramienia Proroka Codziennego uchwycił choć fragment z tego niefortunnego zdarzenia, to niewątpliwie nagłówek kolejnego wydania brzmiałby:

Tragiczny wypadek bohaterki wojennej Hermiony Granger, czy młoda gwiazda jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie!

Słynne panny Granger i Weasley zaatakowane na ulicy Pokątnej, kto przeprowadza zamachy na młode czarownice, czy mamy powody do strachu?

Hermiona rozejrzała się jeszcze raz, lecz nikt nie wzbudził jej podejrzeń.

Odetchnęła z ulgą.

- Szkoda czasu, niech to małe nieporozumienie nie popsuje nam dobrych humorów, wciąż czekam na mogą obiecaną niespodziankę – Ponagliła zafrasowaną przyjaciółkę, chcąc przemienić cały ten wypadek w nic nie znaczący mały incydent. Otrzepała płaszcz z brudu i wstała z ziemi.

- Chodźmy – Zgodziła się ruda.

Skierowały się w głąb ulicy i po kilku minutach dotarły do mniejszej uliczki, w którą skręciły i dotarły do małego zakładu. Szyld nad drzwiami głosił:

Wszystko czego pragnie czarownica – Dom piękności Madame Brown

Otworzyły ciężkie drewniane drzwi i wkroczyły do eleganckiego hallu. Naprzeciwko wejścia znajdowała się recepcja, za której ladą stała niska, acz postawna czarownica.

- Dobry wieczór, mamy rezerwację na nazwisko Weasley – Przywitała się Ginny.

Recepcjonistka odhaczyła coś w swoim notatniku, wstała ze swojego miejsca i odprowadziła je do pomieszczenia, które znajdowało się po środku długiego wąskiego korytarza.

- Oddaje panie w dobre ręce – Pożegnała się z nimi i oddaliła z powrotem do hallu.

Po wejściu do wskazanego pokoju, Hermiona i Ginny zaniemówiły. Jego wnętrze skąpane było w ciepłych barwach, które nadane zostały przez dziesiątki unoszących się nad ziemią świec. W centrum pomieszczenia znajdował się sporej wielkości basen, a nieopodal niego znajdowały się dwa stoły do masażu. Dwie czarownice ubrane w jasne szaty, podały im szlafroki i wskazały przebieralnię.

- To miejsce jest niesamowite Gin – powiedziała zachwycona Hermiona do swojej przyjaciółki, która posłała jej pełny samozadowolenia uśmiech.

- Łap Granger – Powiedziała, po czym rzuciła w jej stronę strój kąpielowy, który wcześniej tego dnia przywołała z komody Hermiony.

Przeszły do osobnych kabin, by zmienić swoje szaty na bikini. Gdy jednak Hermiona spojrzała na siebie w lustrze, zorientowała się, że jej brzuch, odsłonięty przez mocno wycięty strój kąpielowy, jest zdecydowanie zbyt widoczny. Jego delikatna krzywizna wyraźnie odznaczała się na tle reszty jej ciała.

Jednak w końcu była ona czarownicą i z takimi problemami mogła poradzić sobie przy użyciu odrobiny magii. Wyciągnęła z płaszcza swoją różdżkę i naniosła drobne poprawki. Trzetransmutowała dwuczęściowy komplet w jeden, bardziej zakryty strój. Efekt jednak wciąż nie był dla niej zadowalający. Dodała dodatkową falbenę w okolicy brzucha, która sprawnie odwracała uwagę od dodatkowej porcji jej ciała.

Gdy w końcu skończyły przygotowania, wyszły z powrotem na salę i oddały się w sprawne ręce masażystek. Pozycja leżenia na brzuchu nie była dla Hermiony najwygodniejsza, jednak doświadczone dłonie pracownicy zakładu, pozwoliły jej na całkowite rozluźnienie się. Czuła, jakby cały ciężar ostatnich tygodni został zabrany z jej strudzonych barków.

Leżała z otwartymi oczami i wpatrywała się w lewitujące po pokoju świece. Ruchy kobiety co rusz wywoływały u niej odruch opuszczenia powiek z przyjemności, jednak Hermiona starała się za wszelką cenę do tego nie dopuścić. Gdy tylko zamykała oczy, miała przed oczami wyobrażenie tego, że to nie te drobne ręce gładzą skórę jej pleców. Wydawało jej się, że czuje zapach, który mógł należeć tylko do jednej osoby. Jedynym sposobem na to prześladowanie przez ciemności własnego umysłu, było trzymanie oczu szeroko otwartych. Była to jej ostatnią deską ratunku przed całkowitym wchłonięciem się do świata własnych fantazji i nie spełnionych marzeń.

Gdy zabieg dobiegł końca, była temu rada. Instynktu, który pragnął wciągnąć ją do świata jej bujnej wyobraźni, z każdą minutą zabiegu stawał się coraz trudniejszy do odpędzenia. Nie mogła mu się poddać. Nie przy Ginny. Odgoniła wszystkie zwodnicze myśli i powróciła do rzeczywistości, by jak najlepiej wykorzystać chwilę, zaoferowanego jej relaksu.

Po masażu razem z Ginny miały czas, by nacieszyć się ciepłą wodą, która wypełniała, znajdujący się w pomieszczeniu basen. Usadowiły się obok siebie na podwodnych siedzeniach i pozwoliły, by wypływające ze ścian basenu bąbelki powietrza, masowały ich plecy. Podano im na lewitującej tacy dwa kieliszki białego wina. Ginny chętnie się nim poczęstowała, ale Hermiona z wiadomych przyczyn nie mogła przyjąć tego alkoholowego trunku.

Jej przyjaciółka obserwowała ją zdziwionym wzrokiem.

- Od kiedy ty unikasz alkoholu Hermi? – Zapytała, wziąwszy kieliszek starszej dziewczyny dla siebie.

- Ja… To znaczy… Wiesz ten wypadek w Mungu… - Jej głos nie brzmiał tak pewnie jak wcześniej, gdy próbowała sprzedać rudowłosej podobne kłamstwo.

- Hermiono, czy my aby na pewno studiowałyśmy tę samą magomedycynę – Zapytała z powątpiewaniem, po czym dodała.

- Szczerze mówiąc, to miałam nadzieję, że z pomocą odrobiny alkoholu uda mi się wydobyć z ciebie prawdę na temat tego, co tak naprawdę cię trapi. Widzę to bardzo wyraźnie. Rozumiem, że chcesz mieć swoje tajemnice, ale już dawno dostrzegłam, że coś cię męczy i dusisz to w sobie. Chcę, żebyś wiedziała, że jestem tu dla ciebie i chcę ci pomóc. Mam wrażenie, że nie ufasz mi na tyle, by to coś mi wyjaśnić. Nie wiem już co mam zrobić, by przekonać cię o swojej przyjaźni… - Jej głos posmutniał, gdy dochodziła do zakończenia swojego monologu.

Hermionę bardzo dotknęły słowa przyjaciółki. Ginny robiła wszystko co mogła, by tylko pomóc jej i zdjąć z niej ten niewidzialny ciężar, a ona co rusz odtrącała ją i nie potrafiła wyjawić jej prawdy. Bała się, że przyjaciółka zacznie ją oceniać i potępiać z powodu tego, co zrobiła. W głębi serca wiedziała jednak, że Ginewra nie jest taką osobą i nie postąpi tak powierzchownie.

- To naprawdę nie chodzi o to, że nie wierzę w twoją lojalność i przyjaźń. Prawda jest taka, że boję się. Boję się tego, że gdy dowiesz się o całej sytuacji to odrzucisz mnie i zostanę całkowicie sama. W tej sprawie nie jestem w stanie zaufać nawet samej sobie. Wiem, że swoim postępowaniem ranię cię, ale nie potrafię załatwić tego inaczej – Z każdym kolejnym słowem głos Hermiony coraz bardziej się zacinał, aż w końcu przerodził się w cichy szloch.

- Przepraszam cię Ginny, zawsze byłaś dla mnie oparciem. Nigdy się na tobie nie zawiodłam, ale tak bardzo się boję – Wyszeptała.

Rudowłosa przybliżyła się do niej i objęła ją. Starała się uspokoić płaczącą przyjaciółkę. Nie tak wyobrażała sobie ich pierwsze od dawna babskie wyjście.

Granger nie mogła powstrzymać łez, które teraz były skumulowaniem wszystkich żalów, jakie miała do ludzi i świata. Spazmy płaczu trzęsły całym jej ciałem, jednak w pewnym momencie zupełnie przestała je odczuwać. Jej oczy pełne łez nagle szeroko się otwarty, a ona poczuła bardzo silny ból w podbrzuszu. Był podobny do tego, który dopadł ją rano po wypadku w Świętym Mungu. Tym jednak razem jego siła znacznie przewyższyła to, co odczuwała wtedy. Ból był dla niej takim zaskoczeniem, że przez moment zapomniała o tym, że musi oddychać. Jej płacz ustał, a ona siedziała nieruchomo, cała spięta i trzymała się za brzuch.

Stopniowo ból zaczął maleć, a ona usłyszała jak przez mgłę przerażony głos przyjaciółki.

- Hermiono, co się dzieje, powiedz coś błagam – Mówiła, lekko potrząsając jej ramionami.

Ich wzrok się spotkał, a otumaniona starsza dziewczyna mogła dostrzec strach i wielkie zaniepokojenie w oczach drugiej.

- Powiedz mi co się stało – Głos Ginny wydał jej się bardziej stanowczy, jednak wciąż przepełniały go uczucia troski o przyjaciółkę.

- Nie wiem co to było – Odpowiedziała cicho. Cały ten incydent bardzo ją zaniepokoił. Bała się, że mogło to być poronienie, ale ewidentnie nie czuła, by żadna krew opuszczała jej ciało.

- Idziemy do Munga – Powiedziała Ginewra i pomogła Hermionie opuścić basen.

- Ubierz się. Ja szybko się uwinę i poproszę o pozwolenie na użycie najbliższego kominka – Zadecydowała i weszła do przebieralni.

Gdy Hermiona stanęła przed lustrem, dostrzegła strach w swoich oczach. Bała się, że coś mogło stać się dziecku. Była tak sparaliżowana z obawy, że ledwo dała radę przebrać się w normalne szaty. Ból dawno minął, jednak zaniepokojenie pozostało i nie mogła wyzbyć się złych przeczuć.

Taki atak nie był pierwszym, którego doświadczyła. Nie dalej niż kilka dni temu sparaliżował ją w podobny sposób. Jednak teraz, mimo podobnego czasu trwania, był znacznie mocniejszy. 

Gdy dokończyła ubieranie się, wyszła z kabiny i dała się Ginny prowadzić w kierunku kominka, który miał ją zabrać po odpowiedzi na wszystkie jej pytania i obawy.