Niewidzialne Bariery - Prolog

W pokoju panowała nieprzyjemna cisza. Otoczenie pozbawione wyrazu potęgowało przejmujące uczucie pustki. Milczenie było tylko co jakiś czas przerywane przez odgłosy kroków, które dochodziły z korytarza oraz cichy miarowy oddech kobiety. Leżała spokojnie na szpitalnym łóżku. Jej falowane kasztanowe włosy leżały rozrzucone na poduszce. Kontrastowały z białą pościelą oraz bladością, która od jakiegoś czasu zdobiła jej twarz. Jej oczy, przypominające kolorem mleczną czekoladę, były wpatrzone w nieruchomy punkt na suficie. Na brzegach tych oto oczu czaiły się zdradliwe łzy, którym jednak dziewczyna nie pozwoliła opaść na policzki. Mimo że w pomieszczeniu nie znajdował się nikt inny, nie mogła sobie pozwolić na chwilę słabości. To nie przed ludźmi chciała ukryć swoje cierpienie. To ona sama miała nie zobaczyć tych niepozornych oznak bezsilności i bólu, które od pewnego czasu towarzyszyły jej niczym cień. Westchnęła i obróciła się w kierunku drzwi.

- Mija już trzeci tydzień – powiedziała cichym obojętnym głosem, który nie zdradzał obecności żadnych emocji.

Jeszcze przez chwilę z nutką nadziei wpatrywała się w drzwi, po czym ze zrezygnowaniem spuściła wzrok. Jej wiara w cud zgasła całkowicie wraz ze zniknięciem łuny ciepłego światła, która dostawała się do pokoju przez szczelinę w drzwiach. Podniosła się do pozycji siedzącej i dotknęła bandażu, zakrywającego prawą część jej głowy.

Nie był to pierwszy raz, gdy wskutek przepracowania i wysiłku ponad własne możliwości, magomedyk Hermiona Granger zamieniała się miejscem ze swoimi pacjentami. Tym razem zestawienie nieprzespanej nocy, przedawkowania kawy i kilkunastogodzinnego dyżuru spowodowało, że młoda pani doktor zasłabła przy recepcji i uderzyła głową w blat. Przy akompaniamencie krzyków spanikowanych pielęgniarek i karcącego spojrzenia rudowłosej przyjaciółki, Hermiona została przeniesiona do jednej z sal szpitalnych.

Mimo że Ginny była jej bardzo bliska, w tej jednej najważniejszej sprawie niewiele mogła jej pomóc... Teraz gdy wróciła myślami do przyjaciółki, zaczęła mimo woli przypominać sobie wszystkie nieadekwatne kazania, złote rady i setki bezsensownych pytań, którymi obdarzała ją przez ostatnie parę tygodni młoda Weasley'ówna.

…

- Miona, co się z tobą ostatnio dzieje?!

- Jak tak dalej pójdzie, to niedługo naprawdę się wykończysz!

- Powinnaś natychmiast coś ze sobą zrobić. Tobie na pewno brakuje faceta! Tak, to na pewno to! Umów się z jakimś przystojnym medykiem, o na przykład ten wysoki brunet z oddziału urazowego jest niczego sobie. Musisz mi tylko przypomnieć, jak on miał na imię…

- Wiesz, że cokolwiek się stało, możesz ze mną o tym porozmawiać. Na pewno będę mogła ci pomóc. Nie ma się czego obawiać. Cokolwiek się wydarzyło, na pewno nie jest tak źle, jak ci się wydaje.

…

Gdy ostatnie zdanie rozbrzmiało w umyśle Granger, na jej ustach pojawił się szyderczy uśmieszek.

Oczywiście, na pewno jesteś w stanie mi w tej sytuacji pomóc, Ginny. Jestem pewna, że prędzej uciekłabyś przerażona, wcześniej rzucając we mnie jakąś pomysłową klątwą. 

Uśmiech ten przerodził się po chwili w smutek i pustkę. Nie miała nikogo, z kim mogłaby podzielić się swoim sekretem. Obawiała się potępienia, a była pewna, że kolejnego odtrącenia mogłaby już nie przeżyć. Została sama. Jej rodzice zginęli podczas ataku śmierciożerców, większość przyjaciół była zajęta robieniem kariery i tylko od czasu do czasu zdobywała się na wysłanie jej sowy z życzeniami, zaproszeniem na kolejny ślub lub chrzciny. Wszyscy ułożyli sobie życie.

Wszyscy oprócz mnie – pomyślała i westchnęła ze zrezygnowaniem.

Od zakończenia wojny minęły niemalże 2 lata. Podczas gdy inni młodzi bohaterowie wojenni rozpływali się w sławie i bez przerwy pojawiali się, na wyprawianych przez Ministerstwo, balach i bankietach, ona wolała odsunąć się w cień. Po odebraniu Orderu Merlina, po cichu zajęła się nauką i w trybie przyspieszonym zakończyła studia i praktykę magomedyczną. Sama nie widziała powodu, by uczestniczyć w kolejnych tego typu uroczystościach. Owszem, bardzo cieszyła się z klęski Voldemorta, lecz sama nie potrafiła pogodzić się z odejściem bliskich. Jedyną osobą, która była w stanie ją pocieszyć...

Skończ w końcu o tym myśleć kretynko, to nigdy nie było prawdziwe – skarciła swoją podświadomość Hermiona.

Obecnie nie posiadała już żadnych motywacji do życia. Straciła je nagle pewnego pięknego grudniowego popołudnia. To właśnie wtedy wraz z nimi wszystkie jej marzenia i plany na przyszłość legły w gruzach. Od tamtej pory nie widziała już żadnego sensu w tym, by kontynuować, cokolwiek zaczęła na tym świecie.

To jednak nie wojna, ani nawet nie śmierć bliskich doprowadziły ją do takiego stanu. Odpowiedzialne za to były wydarzenia, które zraniły ją na zupełnie innym głębszym poziomie, które pozostawiły w jej sercu ranę, której być może nic nie będzie już w stanie zabliźnić.

- On nie przyszedł – wyszeptała, po czym ciężko opadła z powrotem na poduszki.